Of ik ook een theezakje wilde. Ze reikte mij een prachtig vormgegeven theedoos aan met daarin de meest kleurrijke theesoorten en keek me vragend aan. Ik was verrast, ietsje op m’n hoede en pakte een zakje uit de doos. Al leek dit voor de buitenstaander geen bijzonder tafereel, voor mij was dat het wel. Want het was een daad van verbinding met een collega met wie het contact tot dan toe niet zo makkelijk verliep. En wie had gedacht dat met het openen van die theedoos, de weg naar een betere samenwerking ook open lag.
Verbinding als key-factor
Kijkend naar m’n werk komt verbinding best vaak bovendrijven als key-factor voor succes. En het gebrek eraan als reden wanneer een opdracht niet lekker gaat. Bijvoorbeeld in projecten die maar niet van de grond komen door collega’s die ook dit project ‘er nog een beetje bij doen’. Of micromanagement van het bestuur door onvoldoende vertrouwen in de collega’s die de klus moeten klaren. Gebrek aan echte verbinding tussen mensen onderling of mensen aan hun werk zit in de wortel van veel dingen die niet als vanzelf lopen.
Gebrek aan verbinding
Maar waar komt die ‘verbindingsloosheid’ dan vandaan? Het antwoord kwam rondom de jaarwisseling ineens uit een prachtig, praktisch boek ‘Zugether: De kracht van verbinding’. Gebrek aan verbinding komt door eenzaamheid. Want, zegt het boek; “eenzaamheid leidt tot vervreemding, vervreemding tot desinteresse en desinteresse leidt tot verspilling, vervuiling, opportunisme en egocentrisme.” Oei, die is raak. Bij mezelf zie ik die ‘gevolgen’ weleens terugkomen, maar ook in best wat organisaties waarvoor ik heb gewerkt.
"Gebrek aan verbinding komt door eenzaamheid. Eenzaamheid leidt tot vervreemding, vervreemding tot desinteresse en desinteresse leidt tot verspilling, vervuiling, opportunisme en egocentrisme."
Kleurrijke varianten van verbinding
Eenzaamheid als daadwerkelijk probleem, verbinding als oplossing dus. Met de uitleg van Zugether in m’n achterhoofd keek ik naar m’n eigen successen en falen, opdrachten die lekker liepen of juist stroever. Ik ontdekte vijf jasjes waarin de kracht van verbinding zich aan mij openbaarden en waar jij misschien ook wat aan hebt. De eerste twee nu, in de volgende blog de rest:
1. Er leiden meerdere wegen naar Rome (die ook best leuk zijn!)
Een poos geleden alweer hielp ik een clubje studenten bij het opzetten van hun studentenbar. Ze waren er maar druk mee: de kas, inkoop, schoonmaak, geen overlast veroorzaken… In hun enthousiasme haalden ze zich van alles op de hals, maar overzagen ze het totaal niet. Ik kon deze jonge mensen natuurlijk heel gemakkelijk vertellen hoe ze het moesten doen, maar dat zou in deze situatie juist alleen maar afstand veroorzaken. Dat wilde ik niet.
"Het ging ten slotte niet om mijn doel, maar om wat zij ervan leerden. Niet mijn manier, maar het ontdekken van een nieuwe, eigen manier."
Wat hadden we een plezier. Met wat simpele, voor hen soms onzichtbare, stappen extra van mijn kant runden deze studenten uiteindelijk een succesvolle bar. Moest ik af en toe op m’n handen zitten? Zeker wel. Ging het daardoor mis? Ook wel. Was dat erg? Zeker niet. Het ging ten slotte niet om mijn doel, maar om wat zij ervan leerden. Niet mijn manier, maar het ontdekken van een nieuwe, eigen manier. En wat leerde ik ondertussen ook veel; vertrouwen, loslaten en hoe te verbinden met deze enthousiaste, jonge mensen. Maar als meest belangrijke les: we plaveiden samen een nieuwe weg naar Rome en die was prachtig!
2. Geen woorden, maar daden.
Bij een andere opdrachtgever stond er direct al bij binnenkomst druk op het resultaat. Er was veel werk aan de winkel. Dus mijn voorkeursaanpak van veel luisteren, waarom-vragen en meekijken was niet aan de orde. Omdat we door moesten vroeg ik m’n collega om hulp bij het uitzoeken van wat werkinhoudelijke dingen. En wat ging dat goed: de inhoud was goed en de collega was blij dat ze kon helpen.
Daarmee ontdekte ik een tweede strategie van verbinden, namelijk een van ‘de inhoud en de hulpvraag.’ Zeker wanneer je als vakgenoten dezelfde interesse voor het vak deelt kun je ook daar op verbinden. Daarnaast werkt iets voor de ander doen, of de ander iets voor jou, ook heel verbindend. Daden spreken dus ook boekdelen!
"Zeker wanneer je als vakgenoten dezelfde interesse voor het vak deelt kun je ook daar op verbinden."
Kleur, smaak en meer
Ik weet niet hoe het met jou zit maar tussen de regels door proef ik steeds het verschil tussen de opdrachten die kleur en smaak hebben (het theezakje dat in het diepe plonst) en de opdrachten die wat lauw en kleurloos lijken; dat vergeten kopje heet water. Is dat verschil dan misschien te definiëren als verbinding?
In de volgende blog deel ik de andere drie jasjes van verbinding die zorgen voor kleur en smaak. Die gaan over de vraag achter de vraag, signalen en kwetsbaar zijn én het kiezen van ‘de battles’ die je aangaat.